Bookmark and Share

Alja Spaan: Vier gedichten

uit: Misschien moet alles eerst op tekening hersteld, 2017

KRASSEND

 


Elke ochtend is de lucht leeg. Zoals de vogels
wegwaaiden, zo stelt zich het noodlot


voor. Wij hen. Hoe zich te behoeden. Bij elk
oversteken de vingers recht zodat

 

ze passen in elkaars hand. Trucjes die we elkaar
leren. Bovenop het maanlicht

 

bedelaars, meisjes van plezier, centenvangers,
de laatste zon, willen we niet

 

allemaal hetzelfde. Voel hoe warm de huid
daar ligt. Voel aan die kracht het

 

lijf dat volgt. Voel hoe we samenvallen. De
uiteengereten overkant de grensstrook.

 

Daarachter dan. Daar zijn ze. De kwetterende
beestjes in lichtgevende bomen.

EEN SOORT NIETS

 

 

Het verblijf hier een vakantie, een varen

met zijn boot en onderweg

 

aanleggen bij de kromming van het water.

Een stil dorp, een buurtsuper,

 

vreemde indelingen en geuren voor een

verplichte bijdrage van mijn kant.

 

Koken met schaarse ingrediënten en onder

lage plafonds en dan het

 

uitzicht, de deuren halfopen nog en het

plonzen, kwaken en schrapen.

 

Bellen happende dieren, kringen in het

oppervlak, roerloos later

 

dat lijf dat ineengerold mij behoedde voor

mogelijke gevaren vanuit dat niets.

DAT VENSTER

 

 

De grond begint te scheuren, het is

alsof mijn mamma bij de voordeur het

tafellaken uitschudt en

 

scheldend op de grote vogels probeert

de kruimels te verdelen. Of hoe je soms

het slijpsel van je potloden

 

op een ongebruikt velletje papier tracht

te schuiven, alles net onder de tafelrand.

Of hoe je soms de stappen

 

telt naar de overkant en steeds ‘af’ bent.

Ik bedoel dat het grafiet je vingers zwart

maakt en kleine vogels

 

altijd verliezen van de grote. De hakken

modderig, de sporen slippend, niets is

erg, ook de overkant is maar

 

een andere richting. Misschien moet alles

eerst op tekening hersteld. Een strook groen,

wat krokussen, een kat.

BEREIKBAAR

 

 

Wat voorhanden ligt, blijft daar: de maan net
om de hoek van het huis, hangend

 

tussen natte takken, zwarte reikhalzende armen;
het zingend kind van wie de echo

 

in het lege huis tot in mijn bestemming dringt;
mijn vakantievierende zelf, het

 

ontdekken van alles wat onder het gras geschoven
opnieuw ging leven; rust die

 

mijn handelingen zangerig maakte alsof ikzelf
van grote hoogte toekeek, zag dat

 

het goed was. Misschien is er alleen dat laatste
nog: toekijken maar nooit zeker weten of

 

iets naar behoren is, er in ieder geval naartoe
schrijven, tot zwaaiend toe.

omslag dichtbundel alja spaan Misschien moet alles eerst op tekening hersteld, 2017
Omslag van Alja Spaan : Misschien moet alles eerst op tekening hersteld, 2017
Bookmark and Share